محمدرضا مهدوی‌پور/ فیلم سینمایی «شیشلیک» یک «ضد آرمانشهر» تمام عیار است که سعی می‌کند تا غایت و فرجام «آرمانشهر انقلاب اسلامی» را در تصویری جعلی با عنوان «طرب‌آباد» متجلی نماید. اثری که با استفاده افراطی از دیالوگ و حتی تبدیل کردن خود به یک نمایش رادیویی، به مصاف همه جانبه با آرمان‌های انقلاب اسلامی رفته و با نفاق مختص به خود سعی می‌کند تا دو قطبی فقر و غتی در جامعه ایران را به ناکارآمدی انقلاب اسلامی تعمیم داده و ضمن هجو مقام شهدای انقلاب اسلامی، انقلاب پابرهنگان و محرومان را به چالش بکشد.
فیلم سینمایی «شیشلیک» با استهزای طبقه مستضعف و ترسیم حماقت ایشان در حمایت از آرمان‌های انقلاب اسلامی، سعی می‌کند تا انسان با شرافت ایرانی را مبطلا به آنچنان فلاکت و بدبختی ادامه داری به تصویر بکشید که دیگر چاره‌ای جُز مهاجرت و یا شورش علیه حاکمیت برای ایشان باقی نمانده. انسانی که تمام شئون انسانیت او در «شیشلیک» به سخره گرفته می‌شود و مبتنی بر سیاست «ژئوپلیتیک گرسنگی» مدنظر نظام سلطعه غرب، آنچنان تحقیر می‌گردد که تمام تلاش او «پَشم» است و او در توهم اقتدار «کارخانه پَشم ایران» به سر می‌برد. اثری که به صراحت بر حضور زمانی خود در سال ۱۳۹۸ هجری‌شمسی تاکید می‌ورزد و اگر چه تاریخ ۲۰ تیرماه را در منظر مخاطب خود برجسته می‌سازد؛ اما با صراحت بیان خود در دیالوگ و همچنین بهره‌مندی از نمادها و نشانه‌ها، سعی دارد تا جامعه ایران را درگیر فسادی سیستماتیک و غیر قابل علاجی نشان دهد که به واسطه حضور نظام تمامیت‌خواه و یا توتالیتاریسم (Totalitarianism) به اسم جمهوری اسلامی پدید آمده است!
فیلم سینمایی «شیشلیک» با اتخاذ نوع روایت نئورئالیسم و با بهره‌مندی از مُدل شوخی‌های فیلم فارسی‌های قبل انقلاب سعی می‌کند تا داستان یک خطی خود را آنچنان کِش دهد و به تعویق بیاندازد که دیگر دیالوگی برای هجمه به سبک زندگی اسلامی و ایرانی در ذهن نویسنده اثر باقی نماند! کِش پیدا کردن بی‌قواره‌ای که تنها به سبب حضور زوج سلبریتی گیشه پسندی همچون عطاران و جمشیدی قابل تحمل می‌شود و «شیشلیک» را به فیلمی بی اسم و مسما مبدل می‌کند که بیش از هرچیز از منظر فُرم سینمایی در ذوق مخاطب سینمایی خود می‌زند! اثری سفارشی که در توهم به تصویر کشیدن «حسرت فَردین» در مُدل «گنج قارون» می‌ماند و سینمایی مبتدی در قاب‌ها و نماها، ایستا و غیر پویا، زووم‌های بی معنی و مهمل؛ دکوپاژی دم دستی و ناهمگون با لحظه و موقعیت داستانی و بازی‌های لوده و غیر سمپات و ... را به مخاطب عرضه نموده و در نهایت کارگردان اثر را مجبور می‌کند تا بخش پایانی «شیشلیک» را به سبک فیلم‌های هندی جمع و جور نموده و روایت سینمایی خود را با بهره‌کشی از عنصر تصادف و شانس به پایان برساند.
|
فیلم سینمایی «شیشلیک» شمایلی از کتاب هزار و نهصد و هشتاد و چهار (Nineteen Eighty-Four: A Novel) را با خود دارد. اثری به قلم جورج اورول (George Orwell) که یک بیانیه سیاسی در توصیف و تقبیح نظام‌های توتالیتر است و نویسنده در آن نوید تنفر نسبت به دشمن و علاقه شدید به ناظر کبیر جامعه را به نحوی اجباری می‌دهد که در آینده، گناه‌کاران به راحتی اعدام شده و آزادی‌های فردی سرکوب می‌شوند، اما شهروندان مجبورند با چهره‌ای سرشار از خوش‌بینی و لبخند به این صفحات نمایش نگاه کنند؛ تا کوچکترین شک و تصور نادرستی که نشان‌دهنده هرگونه نارضایتی فرد باشد، برای نمایندگان حکمرانان پشت صفحات نمایش ایجاد نشود، چرا که در غیر اینصورت مورد غضب حکمرانان قرار می‌گیرند! و از این منظر است که «شیشلیک» به دنبال ایجاد چنین ذهنیتی از نظام جمهوری اسلامی و ثبت آن در قاب سینمایی خود می‌باشد.
|
فیلم سینمایی «شیشلیک» در زمره آثار کمدی هجو آمیز قرار می‌گیرد که قبل از آنکه مسائلی مانند عدالت، فساد سیستمی و یا مسئولان ریاکار را نقد کند، اثری است که خودش را هجو و نقض می‌کند و در واقع دچار یک دور باطل می شود. فیلمی که به واسطه سرمایه و پول بنگاه های اقتصادی شیشلیک خواری همچون « فیلم مارکت» یا همان «اول مارکت» ساخته شده و نه تنها اسباب شیشلیک خواری عوامل تولید کننده اثر را در شرایط کنونی کشور فراهم ساخته؛ بلکه با استفاده از سلبریتی های گران قیمت به دنبال رعایت اصول گیشه پسندی و کسب درآمدهای شیشلیک خواری از مسیر سینما است و حالا چنین اثری با چنین مختصاتی می‌خواهد به مبارزه با طبقه شیشلیک خوار برود و حامی مستضعفان و پابرهنگان اغفال شده شود!؟
|
البته ماجرای «شیشلیک» آنجا جالب می‌شود که در ساخت این اثر، علاوه بر سرمایه و پول بنگاه‌های اقتصادی شیشلیک‌خوار، پای حمایت نهادهای انقلاب اسلامی نیز به میان آمده و این حمایت‌های آنچنان گسترده است که سازندگان اثر را به شکر گذاری و اعلام تشکر ویژه از مدیران شهرک سینمایی دفاع مقدس و بنیاد فرهنگی روایت فتح وا می‌دارد!
|
ارسال نظر